Γράφει η
MD, PhD Σαββούλα Μάλλιου
Παθολόγος-Όγκολόγος
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Γ.Γ.Ελληνικής Μαστολογικής Εταιρείας
ΤΟ ΙΑΜΑΤΙΚΟ ΦΥΤΟ ΑΛΟΗ ΒΕΡΑ
Tα πλεονεκτήματα της αλόης είναι γνωστά εδώ και 5.000 χρόνια.
Ο George Ebers πρώτος ανακάλυψε το 1862, σ' έναν αιγυπτιακό πάπυρο του 1500 π.Χ. ότι στην αρχαιότητα οι Έλληνες και Ρωμαίοι παθολόγοι την χρησιμοποίησαν με μεγάλη επιτυχία ως ιατρικό βότανο. Το παρόν έγγραφο δείχνει δώδεκα τύπους για τη μίξη της Αλόης με άλλους παράγοντες για να χρησιμοποιηθεί και στις εσωτερικές και στις εξωτερικές ανθρώπινες διαταραχές.
Οι ερευνητές έχουν βρει επίσης ότι και στους αρχαίους Κινέζικους και Ινδικούς πολιτισμούς χρησιμοποίησαν Αλόη Βέρα.
Οι βασίλισσες της Αιγύπτου συνέδεσαν τη χρήση της με την αναζήτησή τους για φυσική ομορφιά, η γοητευτική Κλεοπάτρα θεωρούσε την Αλόη ως μυστικό της ομορφιάς της. Η Αλόη υποστηρίχτηκε με τέτοιο σεβασμό στην Αίγυπτο ώστε θεωρήθηκε το "φυτό της αθανασίας". Τα σχέδια των φυτών της Αλόης έχουν βρεθεί ακόμη και εγγεγραμμένα στους τάφους των Φαραώ.
Στις Φιλιππίνες χρησιμοποιείται με το γάλα για τις μολύνσεις των νεφρών.
Για πάνω από 3.500 χρόνια, οι ιστορίες για το φυτό της θεραπευτικής Αλόης Βέρα έχουν παραδοθεί μέσω των αιώνων από στόμα σε στόμα. Από την αναφορά της Βίβλου στην απομάκρυνση του Χριστού από το σταυρό και του τυλίγματος του σώματος του με Αλόη και μύρο (Ιωάννης 19:39) βρίσκουμε την Αλόη μυστηριωδώς σε κάθε φάση της ιστορίας με πολλές καταθέσεις στις μεγάλες ιατρικές τιμές της.
Η πιο τεκμηριωμένη χρήση Αλόης προέρχεται από τους αρχαίους Αιγυπτίους αλλά αυξήθηκε επίσης και χρησιμοποιήθηκε από το Βασιλιά Σολόμωντα, ο οποίος ειπώθηκε ότι την είχε εκτιμήσει ιδιαίτερα.
Ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε το νησί Socotra προκειμένου να βρει Αλόη για τον στρατό του.
Κατά τη διάρκεια των θρυλικών ταξιδιών του στην Ανατολή, μεταξύ των πολλών θαυμάτων που καταγράφηκαν από τον Marco Polo ήταν και οι περιγραφές των πολλών εφαρμογών των φυτών Αλόη Βέρα. Οι Ισπανοί κατακτητές ανακάλυψαν τα διάφορα βοτανικά φάρμακα για χρήση στους τένοντες.
Σε καρδιακές παθήσεις, σε πολλές από τις θεραπείες των Αζτέκων, είναι γνωστό ότι η Αλόη ήταν ο αποτελεσματικός παράγοντας. Αυτά τα βοτανικά φάρμακα των Αζτέκων μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη από τους Ισπανούς, κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα όπου ιδρύθηκε η σύγχρονη δυτική ιατρική.
Ο Ηindus πίστευε ότι η Αλόη αυξήθηκε στον κήπο της Εδέμ και το αποκάλεσε "σιωπηλό θεραπευτικό".
Οι αρχαίοι Κινέζοι γιατροί το θεώρησαν ένα από τα φυτά με σημαντικές θεραπευτικές ιδιότητες και το ονόμασαν "αρμονική θεραπεία".
Σήμερα οι Αμερικανοί το αποκαλούν επίσης "σιωπηλό θεραπευτικό" και οι Ρώσοι, που μιμούνται τους αρχαίους Αιγυπτίους, το αποκαλούν "ελιξίριο της μακροζωίας". Στους Αμερικανούς το φυτό χρησιμοποιήθηκε για αιώνες από τους Μάγια του Yucatan.Οι γυναίκες το χρησιμοποίησαν για να ενυδατώσουν το δέρμα τους. Οι Seminole, ινδιάνοι της Φλώριδας, πίστεψαν στη δύναμη του ν' αναζωογονεί και το ονόμασαν an style="font-weight:bold;">"πηγή της νεότητας".
Η πρώτη σχετική αναφορά στη Δυτική Ιατρική είναι η εργασία του
Εντούτοις, για την πρώτη πραγματική συγκριτική μέτρηση επιδόσεων για τη γενική χρήση Αλόης Βέρα, πρέπει να πάμε στα "ελληνικά Βότανα" από τον έλληνα βοτανολόγο Διοσκουρίδη (41 -68μ.Χ.) Αυτός ο δάσκαλος της ρωμαϊκής φαρμακολογίας ανέπτυξε τη γνώση και την ικανότητα του, καθώς ταξίδεψε με τους στρατούς εκείνης της μεγάλης αυτοκρατορίας. Ο Διοσκουρίδης έδωσε την πρώτη λεπτομερή περιγραφή του φυτού που καλούμε Αλόη Βέρα και απέδωσε στους χυμούς της "τη δύναμη του συσχετισμού και της πρόκλησης του ύπνου". Σημείωσε επίσης ότι "χαλαρώνει την κοιλιά και καθαρίζει το στομάχι". Περαιτέρω, πρόσθεσε ότι αυτή η πικρή" Αλόη (χυμός φυτού) ήταν και θεραπεία για τις αιμορροΐδες και βοηθούσε στη θεραπεία των μωλώπων, ήταν καλό για τις αμυγδαλές, τα ούλα, το λαιμό και όλες τις γενικές στοματικές ενοχλήσεις, λειτούργησε ως θεραπεία για τα μάτια, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε θεραπείες καψίματος, για να βοηθήσει καταπραΰνοντας τον κνησμό στο ξηρό δέρμα, για τα πληγωμένα γεννητικά όργανα. Ο Διοσκουρίδης περαιτέρω παρατήρησε ότι ολόκληρο το φύλλο, όταν κονιοποιείται, θα μπορούσε να σταματήσει την αιμορραγία πολλών πληγών.
Ένας άλλος διάσημος παθολόγος εκείνης της εποχής, ο Πλίνιος , επιβεβαίωσε στην "ιστορία των φυτών" τα συμπεράσματα του Διοσκουρίδη αλλά πρόσθεσε περαιτέρω ότι η Αλόη θα μπορούσε να χρησιμοποιείται και σε πολυάριθμες άλλες ασθένειες, καθώς και για τη μείωση της εφίδρωσης. Το μέλι αναμιγνυόταν συχνά μ' αυτήν, ίσως για ν' αντιμετωπιστεί η πικρή γεύση και ενδεχομένως επειδή κανένας δεν πίστεψε ότι αυτό το φυτό θα μπορούσε να είναι ένα τέτοιο αποτελεσματικό θεραπευτικό!
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, η χρήση της θεραπευτικής Αλόη Βέρα διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο και προς τα βόρεια της Ευρώπης. Επειδή ευδοκιμούσε μόνο στα ζεστά κλίματα, δεν αναπτύχθηκε από τους βόρειους Ευρωπαίους, αν και αυξήθηκε ευρέως η χρήση της στην Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία, όπου έτυχε ιδιαίτερης εκτίμησης. Ο Κολόμβος, κατά τη διάρκεια των ταξιδιών της ανακάλυψης της Αμερικής σημείωσε τη χρήση του στην Κούβα και σε άλλα νησιά της Καραϊβικής, όπου χρησιμοποιούταν, μεταξύ άλλων, για τις φουσκάλες, τα δαγκώματα εντόμων και τις πληγές.
Η γνώση του " θαυματουργού φυτού" πέρασε από γενιά σε γενιά σ' όλο τον κόσμο και θαυματουργές δυνάμεις! Οι ιερείς το χρησιμοποίησαν σε πολλές θρησκευτικές ιεροτελεστίες και οι βασιλικοί παθολόγοι κατέγραψαν τις ιδιότητες του και τις εκτεταμένες χρήσεις του στα ιατρικά αρχεία τους. Για τον πολύ κόσμο, έγινε μια παραδοσιακή θεραπεία για τις πολυάριθμες ασθένειες, είτε ακατέργαστο από το ίδιο το φύλλο είτε, για εσωτερική θεραπεία, επεξεργασμένο με βρασμό η ξήρανση.
Το 15ο αιώνα, η Αλόη ερευνήθηκε από τους Ιησουίτες της Ισπανίας. Ως ιδιαίτερα μορφωμένοι μελετητές και παθολόγοι, είχαν διαβάσει τα ελληνικά και ρωμαϊκά ιατρικά κείμενα που περιέγραφαν τις ιδιότητες και τις δυνάμεις της και, όταν συνόδευαν τους εξερευνητές σε νέες χώρες χρησιμοποιούσαν το φυτό, εάν το έβρισκαν εκεί και το φύτευαν εκεί όπου δεν ήταν διαθέσιμο. Υπάρχει μια μικρή αναφορά τα επόμενα διακόσια έτη, εκτός από τις ιατρικές αναφορές, για την Αλόη vulgaris και την πικρή Αλόη.
Στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης χρησιμοποιήθηκε γενικά ως καθαρτικό. Το εμπόριο στα φάρμακα Αλόης για χρήση στους ανθρώπους και στα ζώα, συνεχίστηκε μέχρι περίπου τη δεκαετία του '30. Η αυξημένη φήμη της ως θεραπευτικού φυτού μπορεί πραγματικά να είχε συμβάλει στην επιτυχία της στα πιο εύκρατα μέρη στη γη μέχρι πρόσφατα.
Με τα χρόνια οι άνθρωποι έγιναν όλο και περισσότερο πεπεισμένοι για της καταπληκτικές θεραπευτικές δυνάμεις της Αλόης, για τις οποίες είχαν ακούσει περισσότερο απ' τη λαογραφία και το μύθο, παρά στην πραγματικότητα. Έτσι στα θερμότερα κλίματα όπου αναπτύχθηκε ιδιαίτερα, το φυτό συνεχίστηκε να χρησιμοποιείται και για τις πληγές και για ένα ευρύ φάσμα των εσωτερικών και εξωτερικών ασθενειών, ενώ στη βόρεια Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική προωθήθηκε εν μέρει στη σύγχρονη ιατρική και την ανάπτυξη των συνθετικών φαρμάκων. Η αλόη έχει πράγματι πολλές ευεργετικές ιδιότητες που έχουν απασχολήσει πολλούς επιστήμονες, ιδιαίτερα στην τέως Σοβιετική ένωση και την Ιαπωνία επιστήμονες όπως ο πασίγνωστος οφθαλμίατρος Filatov πατέρας της πλαστικής του κερατοειδούς, που θεράπευσε χιλιάδες ανθρώπους που έπασχαν από συφιλιδικό καταρράκτη και σκλήρυνση του κερατοειδούς.
Το Αλόη Τζελ είναι το πιο έξυπνο μίγμα αντιβιοτικού, στυπτικού, αναλγητικού και επουλωτικού τραυμάτων (αποκαλείται και ορμόνη πληγών ) του οποίου η λειτουργία είναι να επιταχυνθεί η θεραπεία των τραυματισμένων επιφανειών.
Χρησιμοποιείται για την ανακούφιση από τον πόνο και τη θεραπεία των αιμορροΐδων, που εμφανίζονται εξωτερικά και εσωτερικά. Τα βασισμένα στην Αλόη φαρμακευτικά προϊόντα χρησιμοποιούνται για να ελέγξουν τις μολύνσεις από ζυμομύκητες. Οι παθολόγοι καταπολεμούν πολύ τα εξωτερικά σημάδια με τη χρήση αλόης Βέρα. Είναι αποτελεσματικό επίσης για το ηλιακό έγκαυμα, τις γρατσουνιές, τα κοψίματα και για την περιποιητική φροντίδα για το σώμα και το δέρμα. Είναι μια ενίσχυση στην ανάπτυξη των νέων ιστών και την αντιμετώπιση του καρκίνου του δέρματος, που προκαλείται από τον ήλιο. Είναι μια θεραπεία για την τριχοφυΐα, τα εγκαύματα, τα καψίματα τον αλλεργικό κνησμό, τα τσιμπήματα εντόμων και τα δαγκώματα. Δημιουργεί μια χαλάρωση του εξωτερικού δέρματος, ανακούφιση στις ξηρές ή ευαίσθητες επιδερμίδες και τις δερματικές ασθένειες. Οι οδοντίατροι και οι γναθοχειρουργοί χρησιμοποιούν Αλόη για τη χειρουργική επέμβαση, με τη γρήγορη θεραπεία, την ανακούφιση του πόνου και άλλες στοματικές θεραπείες, όπως για τα στοματικά έλκη, τις φουσκάλες και τη γαγγραινώδη στοματίτιδα.
Η Αλόη πιστεύεται ότι βελτιώνει την πέψη και την αφομοίωση των τροφίμων. Επίσης μέσω της έρευνας ξέρουμε ότι το πήκτωμα από το φύλλο Αλόης είναι σε θέση να διατηρήσει το νερό στη δεύτερη στοιβάδα του δέρματος κάτι που βοηθά ν' απομακρυνθούν τα νεκρά κύτταρα που συσσωρεύονται εκεί και στη διάλυση των ριζών της μόλυνσης. Ενδεχομένως, οι ανεξιχνίαστες ιδιότητες της μπορούν να προέρχονται απ' αυτό που πολλοί θεωρούν το μαγικότερο θεραπευτικό χαρακτηριστικό της: την ενζυμική ενέργεια που λειτουργεί γρήγορα μέσα στο πήκτωμα και φαίνεται αν ενθαρρύνει την αύξηση του υγιούς νέου ιστού. Αναφέρεται από πολλούς ότι έχει αυτήν την καταπληκτική δυνατότητα να διαπεράσει, δίνοντας τη γρήγορη ανακούφιση από τον πόνο και τοπικά και κάτω από το δέρμα.
Οι άνθρωποι επιβεβαιώνουν τις μαγικές ιδιότητες της, στη μείωση της αρθρίτιδας, τα έλκη, τη δυσπεψία, τη δυσκοιλιότητα και πολλούς άλλους ανήσυχους όρους. Η Αλόη Βέρα εμφανίζεται να είναι ευεργετική για πολλούς ανθρώπους με πεπτικές διαταραχές. Για αυτόν τον λόγο πολλοίάνθρωποι με πεπτικά προβλήματα και διαταραχές όπως το σύνδρομο ευερέθιστων εντέρων δοκιμάζουν τα ποτά από Αλόη για ανακούφιση.
Στην αρχαιότητα, την αποκαλούσαν «Bότανο της Αθανασίας». Mία από τις πιο φημισμένες αναφορές που την αφορούν είναι αυτή του Xριστόφορου Kολόμβου, που έγραψε: «Tέσσερα φυτά είναι απαραίτητα για την υγεία του ανθρώπου: το σιτάρι, η άμπελος, η ελιά και η αλόη. Tο πρώτο τον τρέφει, το δεύτερο αναζωογονεί το πνεύμα του, το τρίτο τού χαρίζει αρμονία, το τέταρτο τον θεραπεύει». Tο 1959, ο Oργανισμός Tροφίμων και Φαρμάκων των HΠA (FDA) επικύρωσε και επίσημα τις σημαντικές ιδιότητες της αλόης, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στην ευρύτερη χρήση και διάδοσή της.
H αλόη ανήκει στην οικογένεια των Liliaceae. Ευδοκιμεί στα θερμά και ξηρά κλίματα, θεωρείται από πολλούς κάκτος, αλλά στην πραγματικότητα, είναι μέλος της οικογένειας των κρίνων. Μένει υγρό όπου άλλα φυτά μαραίνονται και πεθαίνουν, κλείνοντας τους πόρους του για να αποτρέψει την απώλεια υγρασίας. Αν και είναι τροπικό φυτό, η ρίζα της μπορεί να επιζήσει σε υπερβολικά χαμηλές θερμοκρασίες και αέρα, εφ' όσον δεν παγώνει το έδαφος τη ρίζα.
Το φυτό είναι κατά 96% νερό. Το υπόλοιπο αποτελείται από ενεργά συστατικά περιέχοντας βασικά έλαια, αμινοξέα, βιταμίνες, ένζυμα και γλυκοπρωτεϊνες.
To γένος αυτό περιλαμβάνει περισσότερα από 350 είδη, από τα οποία μόνο δύο είναι σημαντικά για την καλλιέργεια της αλόης για θεραπευτική και κοσμητολογική χρήση. H Aloe Ferox Miller ευδοκιμεί στη Nότιο Aφρική και δίνει την «αλόη του Aκρωτηρίου» (Cap Αloe), ενώ η Aloe Vera, η μόνη με κίτρινα λουλούδια (Aloe Barbadensis Miller) από τις Δυτικές Iνδίες, δίνει το προϊόν το οποίο είναι γνωστό ως «αλόη των Barbados» (Curacao Aloe). Tα φύλλα της αλόης είναι χοντρά, χυμώδη και σαρκώδη και μπορούν να παρουσιάζουν μεγάλη διαφορά ως προς το μέγεθος (από 20 μέχρι 60 εκατοστά). Aπό το κέντρο του φυτού βγαίνει μια ταξιανθία λουλουδιών με ζωηρά χρώματα (συνήθως κόκκινο ή ροζ), ανάλογα με την ποικιλία του φυτού. H αλόη βέρα διακρίνεται για τις πολλές θεραπευτικές της ιδιότητες, οι οποίες ήταν γνωστές στους αρχαίους Aιγυπτίους, που την απεικόνιζαν στα ιερογλυφικά τους και τη χρησιμοποιούσαν για τη θεραπεία του καταρράκτη!
Aνάμεσα στα θρεπτικά συστατικά της αλόης περιλαμβάνονται οι βιταμίνες A, C και E. H βιταμίνη A (ρετινόλη) φημίζεται για τις αναπλαστικές της ιδιότητες στα κύτταρα και χρησιμοποιείται ευρέως στην κοσμητολογία ως αντιρυτιδικό συστατικό. H Bιταμίνη C έχει αντιοξειδωτικές ιδιότητες και ενισχύει το ανοσοποιητικό, ενώ βοηθά στο σχηματισμό του κολλαγόνου του δέρματος και στη διατήρηση της υγείας του. H Bιταμίνη E, με τις αντιοξειδωτικές και αναπλαστικές της ιδιότητες, προστατεύει το δέρμα, προλαμβάνοντας τις βλάβες της κυτταρικής μεμβράνης. H αλόη είναι επίσης πλούσια πηγή μεταλλικών στοιχείων (π.χ. σιδήρου, χρωμίου, μαγγανίου, φωσφόρου, καλίου, ψευδαργύρου κ.ά.), ενζύμων (έχουν εξαιρετικές θεραπευτικές ιδιότητες για το δέρμα και τους ιστούς), αμινοξέων και άλλων θρεπτικών συστατικών.
Oι πολυάριθμες ιδιότητές της οφείλονται στα συστατικά της μεμονωμένα, αλλά και στη μεταξύ τους συνεργιακή δράση. Διακρίνεται κυρίως ως αναπλαστική, επουλωτική, αντιφλεγμονώδης, κατά του κνησμού, ενυδατική, αποτοξινωτική, αντιοξειδωτική, κυτταροπροστατευτική, υπακτική κ.ά.
Τις θεραπευτικές ιδιότητες του χυμού Αλόης που είναι μίγμα κιτρινωπού υγρού και διαφανούς παχύρρευστου ζελατινώδους υπόπικρου στη γεύση υγρού, τις βλέπει κανείς αμέσως μόλις κόψει ένα φύλλο Αλόης από τον τρόπο που το υγρό επουλώνει το ίδιο το φυτό στο σημείο κοπής.
Για να φτιάξετε κάποια κρέμα, θα πρέπει να αγοράσετε χυμό αλόης βέρα (διατίθεται ως έτοιμο ρόφημα) ή τζελ (γέλη) με το εκχύλισμα του φυτού. Για μια γρήγορη όμως μάσκα προσώπου ή για να καταπραΰνετε το δέρμα σας από κάποιον ερεθισμό, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τοπικά και φρέσκα φύλλα αλόης, φτάνει να έχετε μια γλάστρα με το φυτό.
Tρία σφηνάκια χυμού αλόης την ημέρα θεωρείται ότι δρουν θεραπευτικά για διάφορες παθήσεις του οργανισμού (κυρίως όσες σχετίζονται με το ανοσοποιητικό), αλλά και του δέρματος. Ως πρόληψη, αρκεί ένα σφηνάκι καθημερινά. Για ακόμη καλύτερη απορρόφηση, είναι προτιμότερο να πίνετε το χυμό ενώ είστε νηστικοί.
ΓIA MAΣKA ΠPOΣΩΠOY : Kόψτε ένα από τα χοντρά φύλλα της αλόης βέρα. Aφαιρέστε το εξωτερικό περίβλημα του φύλλου και χρησιμοποιήστε το υγρό που θα βγάλει ως μάσκα για 15 λεπτά. Eνυδατώνει και ανακουφίζει την ξηρή και ταλαιπωρημένη από τον ήλιο επιδερμίδα. Tονώνει και αναζωογονεί.
ENYΔATIKH KPEMA ΓIA ΛIΠAPA MEIKTA ΔEPMATA: Θα χρειαστείτε 5 κουταλιές τζελ αλόης βέρα, 1 κουταλιά γλυκερίνη και 5 σταγόνες από το αιθέριο έλαιο της προτίμησής σας (π.χ. τριαντάφυλλο, που απαλύνει και περιποιείται την επιδερμίδα).
ΓIA ΔEPMA ΠOY EXEI TAΛAIΠΩPHΘEI ΣTON HΛIO : Aναμείξτε καλά 10 γρ. τζελ αλόη βέρα σε 50 γρ. βρασμένο νερό που το έχετε αφήσει να κρυώσει και περάστε με αποστειρωμένη γάζα τα σημεία που έχουν εκτεθεί στον ήλιο. Για ακόμη καλύτερα αποτελέσματα, κάντε κομπρέσες με το υγρό.
Είναι γνωστό ότι είναι καταπραϋντική για το δέρμα. Η δράση της Αλόης είναι να κρατά το δέρμα απαλό και μαλακό. Επίσης για τα προβλήματα του δέρματος, όπως η ψωρίαση, οι αναφυλαξίες και ο έρπις, θεωρείται αποτελεσματική. Η Αλόη είναι άριστη για τη "ροδόχρου". Είναι μια νόσος που χαρακτηρίζεται από ερυθρότητα του προσώπου και μερικές φορές οίδημα. Συνήθως αρχίζει με ερυθρότητα στο κέντρο του προσώπου που σιγά - σιγά επεκτείνεται στα μάγουλα και στο πηγούνι. Αργότερα εμφανίζονται μόνιμες ευρυαγγείες και σπυριά σαν της ακμής με ή χωρίς πύο.
Η Αλόη Βέρα είναι μια από τις παλαιές φυσικές θεραπείες που έχουν μπει δίκαια στη σύγχρονη εποχή ως ένα από τα σύγχρονα "θαυματουργά" φάρμακα.
Η αλόη βέρα, πλούσια σε βιταμίνες, ένζυμα και ανόργανες ουσίες, μπορεί να χαρακτηριστεί δικαίως το φυτό που είναι το φαρμακείο της φύσης.
Γνωστή και ως «φυτό της αθανασίας», αγαπημένη της Ιατρικής και της κοσμετολογίας, η αλόη είναι στην πραγματικότητα το θαυματουργό φυσικό συστατικό για άψογο δέρμα. Με ενυδατικές, ρυθμιστικές, καθαριστικές και θεραπευτικές ιδιότητες, κατάλληλη για κάθε τύπο επιδερμίδας, είναι το φυτό που διαθέτει το μακρύτερο ίσως κατάλογο χρήσης στη διεθνή ιατρική βιβλιογραφία.
Αν και η Δύση ανακάλυψε τις θεραπευτικές ιδιότητες της αλόης τα τελευταία χρόνια, είναι ήδη γνωστό ότι το καταπληκτικό αυτό φυτό μπορεί να αντιμετωπίσει πάνω από εξήντα διαφορετικές παθήσεις πολλές από τις οποίες δερματικές ενώ βρίσκεται ακόμη στα ερευνητικά εργαστήρια, με τους ειδικούς να ανακαλύπτουν όλο και περισσότερες θαυματουργές εφαρμογές της. Ο χυμός της, αραιωμένος σε νερό ή γάλα, δημιουργεί ένα τονωτικό και δυναμωτικό ποτό. Επίσης, τα συστατικά της δυναμώνουν το ήπαρ, βοηθούν την πέψη, αναζωογονούν το ανοσοποιητικό σύστημα, ενώ πρόσφατες μελέτες μιλούν και για την ικανότητα αντιμετώπισης μορφών καρκίνου, διαβήτη και ηπατίτιδας.
Η επιστήμη έχει αναγνωρίσει μέχρι σήμερα περισσότερα από 150 ενεργά συστατικά στην αλόη, ενώ νέες έρευνες διεξάγονται με σκοπό να αποκαλύψουν όλα τα μυστικά της.
Βιταμίνες: Πλούσια πηγή αντιοξειδωτικών, όπως Α, Ο και Ε, περιέχει επίσης φυλλικό οξύ, Β1, Β2, Β3, Β6, ενώ είναι μία από τις ελάχιστες φυτικές πηγές της βιταμίνης Β12.
Μέταλλα: Ασβέστιο, ποτάσιο, μαγνήσιο, μαγγάνιο, φώσφορο, ψευδάργυρο, χαλκό, νάτριο, κάλιο, χρώμιο, σίδηρο και το αντιοξειδωτικό σελήνιο.
Ενζυμα: Αρκετούς τύπους, μεταξύ των οποίων και τη βραδυκινάση, με εξαιρετικές θεραπευτικές ιδιότητες για το δέρμα και τους ιστούς. Επίσης, οξειδάση, καταλάση, αμυλάση, κελλουλάση, λιπάση, αλανινάση, φωσφατάση, κρεατινική φωσφοκινάση, υδρογονάση.
Αμινοξέα: Λυσίνη, θρεονίνη, βαλίνη, μεθιονίνη, ισολευκίνη, φαινυλαλανίνη, θρυπτοφάνη, αργινίνη, ασπαραγινικό οξύ, σερίνη, γλουταμινικό οξύ, γλυκίνη, αλανίνη, τυροσίνη, ιστιδίνη, προλίνη, υδροξυπρολίνη, κυστίνη, λευκίνη.
Μονοσακχαρίτες και πολυσακχαρίτες: Αραβινόζη, γαλακτόζη, γλυκόζη, μαννόζη, ραμνόζη, ξυλόζη, γλουκορονικό οξύ, γαλακτουρονικό οξύ, κυτταρίνη.
Στερόλες: Καμπεστερόλη, λουπεόλη, βήτα - σιτοστερόλη.
Επίσης: Μηλικό Οξύ, λιγνίνη, σαπογενίνη, Β- καροτίνη, χολίνη.
Ενυδάτωση: Η πλούσια περιεκτικότητα της σε βιταμίνες, ένζυμα και μεταλλικά στοιχεία δεν είναι το «μόνο» της πλεονέκτημα. Τα ενεργά συστατικά της μεταφέρουν τα θρεπτικά στοιχεία στις εσωτερικές στιβάδες του δέρματος, ενώ τα πολυσακχαρίδια που περιέχει δημιουργούν πλέγμα, αποτρέποντας την απώλεια
Αντιγήρανση: Περιέχοντας μερικά από τα πιο ισχυρά αντιοξειδωτικά συστατικά, η αλόη καταπολεμά ης φυσικής υγρασίας.
τις ελεύθερες ρίζες. Παράλληλα, έρευνες απέδειξαν ότι δρα στα κύτταρα βελτιώνοντας την κατάσταση ιούς και ότι προκαλεί επιτάχυνση της παραγωγής του κολλαγόνου, περιορίζοντας τις ρυτίδες, βοηθώντας το δέρμα να αναγεννηθεί.
Ακμή - λιπαρότητα: Η συστηματική της χρήση στο ακνεϊκό δέρμα εξασφαλίζει θεαματικά αποτελέσματα, αφού όχι μόνο θεραπεύει το πρόβλημα αλλά και το προλαμβάνει, καθαρίζοντας τους πόρους και ρυθμίζοντας το σμήγμα. Κάτι που την κάνει ιδανική και για τα λιπαρά ή μικτά δέρματα.
Ατμοσφαιρική ρύπανση: Η ισχυρή αντιοξειδωτική της δράση συνδυάζεται με την ιδιότητα της να αυξάνει την ενεργοποίηση του οξυγόνου στο δέρμα, δυναμώνοντας τους ιστούς και προλαμβάνοντας δερματικές βλάβες.
Αντιηλιακή προστασία: Οι αντιοξειδωτικές βιταμίνες και τα ιχνοστοιχεία στη σύνθεση της προλαμβάνουν τη φωτογήρανση. Από την άλλη, οι καταπραϋντικές και επουλωτικές της ιδιότητες είναι γνωστές από αιώνες. Ανακουφίζει το δέρμα από την έκθεση στον ήλιο, αλλά και αντιμετωπίζει τα εγκαύματα.
Σημάδια: Βοηθώντας με τα ενεργά συστατικά της στην ανάπλαση των ιστών, η αλόη απαλύνει τα μικρά σημάδια από ουλές, κοψίματα και πληγές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου